Հաղինակ՝ Ալեք Նիկողոսյան
Լինում է, չի լինում մի գայլ է լինում: Ինչքան ուտի — չուտի չի հագենում:Մի օր նա հանդիպում է մի գյուղացու և մտածում.
— Եթե ես սրան ուտեմ մեկ է չեմ կշտանա, ավելի լավ է ես նրա հետ ընկերանամ, կարող է գյուղերում կա այնպիսի ուտելիք որով ես կարող եմ կշտանալ.
Ասածը արած է:
Նա ընկերանում է, բայց գայլը չգիտեր, որ գյուղացին ելել էր դուրս փայտ ջարդելու և չէր վերցրել իր հետ այնպիսի ուտելիք, որը շատ հագեցնող էր և գայլը ասաց.
— Քո ունեցած ուտելիքի կեսը տուր ինձ, թե չէ ես քեզ կուտեմ:
— Չէ, մի կեր, վերցրու աստված սիրես, վերցրու իմ հացը:
— Հա՞ց, դա ի՞նչ է ուտելիք է:
Զարմացած հարցնում է գայլը:
— Այո, պատասխանում է գյուղացին:
— Ո՞ր խնդրեմ ինձ կսովորեցնես, թե ոնց են պատրաստում այն:
— Այո, միայն թե ինձ չուտես:
— Լավ — լավ չեմ ուտի, բայց ինձ սովորացրու, թե ոնց են պատրաստում ացը:
— Ոչ թե աց այլև հաց:
— Լավ:
0 comments on “Սոված գայլը” Add yours →